Aan grazige weiden en stille wateren

Als zangleider binnen onze kerk, ben ik regelmatig verantwoordelijk voor de liturgie van de dienst. De liederen die er in de dienst gezongen worden. En terwijl ik zo over de volgende liturgie aan het nadenken ben, overvalt mij een gevoel van moeheid.

De afgelopen liturgieën die ik maakte, waren vrolijke lovende liturgieën. Waarbij de preek dan ook ging over de vreugde van God of over de kracht van God die in ons werkzaam is. Prachtig! Sloot ook ergens wel aan bij mijn eigen leven op dat moment. Gods vreugde zoeken, zelfs als het tegen zit in het leven. En gaan staan in Gods kracht.

Maar vandaag ben ik moe. Moe om op de toppen van het geloof te staan.

Valt er dan niks te prijzen? Zeker wel, er valt genoeg te prijzen! En het is heerlijk om dat samen met de gemeente te doen! Maar wat als je de bergen en dalen in je leven weer even hebt gehad en het leven gewoon door kabbelt? Wat als je gewoon moe bent en gewoon zin hebt om aan de kant te gaan zitten?

Ik verlang naar rustig kabbelende beekjes om tot rust te komen. Ik verlang naar grazige weiden waar je languit in kunt liggen met de zon op je gezicht. Ik verlang naar gewoon ‘zijn’ in Gods liefde.
Herkenbaar?

Wat een geluk dat dat ook gewoon mag. Dat we tot rust mogen komen bij God. Als ons leven uit diepe dalen of grote hoogtes bestaat, maar ook als dat niet zo is. Gewoon ‘zijn’ als geliefd kind van God.

Wat die liturgie betreft, dat komt wel goed, genoeg mooie liederen om uit te kiezen! En misschien wordt dat dan wel het thema, gewoon ‘zijn’ in Gods liefde. Uiteindelijk gaat het niet om mijn gemoedstoestand, maar om dienend voor God en de gemeente te zijn. En het mooie is dat God daar altijd weer door heen wil werken. Dat het God uiteindelijk is, Die leidend is. En niet ik.

Ik wens je toe dat je gewoon mag ‘zijn’ in Gods liefde. Zoals in psalm 23 staat:

‘Hij doet mij neerliggen in grazige weiden,
Hij leidt mij zachtjes naar stille wateren.
Hij verkwikt mijn ziel.’

Ik wens je toe dat je dat mag ervaren. Dat je tot rust mag komen bij God. Dat je gewoon mag ‘zijn’ bij de ‘IK BEN’. En juist vanuit die rust, mag je weer bergen gaan beklimmen met God. Maar nu eerst RUST.