Ruimte voor pijn en verdriet

KLING, daar lag het bord, in stukjes…. (ik zal niet zeggen in duizend, want dat is wat overdreven)
In zijn boze bui, had mijn zoon dit bord op de grond gegooid. En ik keek er beduusd naar.
We hebben zo’n leuk gekleurd servies. Elk bordje heeft een andere kleur. Iets om vrolijk van te worden (tenminste zo werkt dat bij mij). Maar langzamerhand zijn er steeds minder kleurtjes en steeds meer borden met een hoekje er af. Nou maak ik me daar niet zo druk om, zo is het leven met 4 kinderen.. er gaat wel eens wat kapot. Overigens doe ik zelf net zo hard mee.. ook ik ben soms een beetje te lomp.

Maar terwijl ik dit bord opveeg, raakt het beeld van de scherven me opeens. Kapot… het bord wordt nooit meer zoals het was.. En het doet me denken aan alle gebrokenheid in de wereld. De dingen die kapot gaan. Dingen die nooit meer worden zoals ze bedoelt waren.  Het overlijden van iemand.. trauma’s uit het verleden… Verlies… Het wordt niet meer zoals het had moeten zijn.

En nou kan ik je vertellen over al het mooie, al het goede, alles wat lijmt. Want gelukkig is dat er.
Maar voor vandaag houd ik het gewoon even bij de pijn. Omdat tranen gehuild mogen worden en rouw ruimte mag krijgen.